Ik moet dadelijk aan dat prachtige nummer denken van de poëet Jacques Brel ‘au suivant’ Hij legt er op zijn eigen, uitzonderlijke wijze de slavenrij uit bij de keuring voor de legerdienst. Hij vraagt zich af of het meer beschamend de volger te zijn of de gevolgene want in een rij staan aanschuiven is het meest vernederende handeling van de moderne mens.
En zo voel ik me ook, ik ben echt wel gewoon om mij te laven aan de fontein van industriële voedingsdistributie maar op zondag morgen zijn er maar twee type klanten: depressieve mannen en bejaarden met te weinig tijd in de week.
Onze mannelijkheid hangt te bingelen in onze milieuvriendelijke recupzakje als we beschaamd het doosje tampons achter de magnum fles gin proberen te verstoppen. En alsof dat nog niet genoeg is moeten we nog luidop vragen achter de zegeltjes voor de spaaractie van vergulde kookpannen van een overgewaardeerde amateurkok zonder diploma maar met een tv Contract.
Maar kom, het leed is geleden, de ‘walk of shame’ is gelopen. Het gezin geniet van het ontbijt, de boetedoener hoopt op een zondag van rust, voetbal en misschien zelfs een verwenbeurt van de vrouw des huizes want pas over een week is het weer tijd voor schaamte en schande, maar nu nog niet, nu nog niet…
Credits tekening: Roystonrobertson.co.uk