Villa melancholie

Vaak verlaat men een huis met weemoed en spijt, soms omdat het moet, soms als een bewuste keuze. Maar nooit viel het vertrek zo zwaar als in Villa Melancholie.

Het huis was immers stil geworden na de begrafenis vorig jaar. Eerst was er nog van alles te doen, er werd geruimd en schoongemaakt maar nadien was er enkel nog plaats voor verdriet.

En ja, het maakte niet meer uit waar hij zijn schoenen liet liggen of welke buurkinderen werden uitgescholden want de reprimande bleef voortaan achterwege. In de stilte van de nacht kreeg deze vrijheid een wrange smaak. Wat was het nut van ergernissen als je ze niet meer kon afreageren op iemand die je toch alles vergaf? De laatste jaren hadden ze niet echt meer nagedacht bij de zegen van de stilzwijgende samenzwering dat een huwelijk van voor de oorlog was. 

Maar nu bloedde zelfs de zo vaak verfoeide geraniums uit hun kern uit spijt van de vervlogen tijden. Nu is het huis echt leeg, de laatste ziel is vertrokken, verlangend naar de bevrijding van de vereniging. De beeldjes in het salon delen geen herinneringen meer, de souvenirs op de kast hebben geen waarde meer, behalve voor de malafide opkoper. 

De melancholie neemt hier tijdelijk hun plaats in tot men de vertrokken zielen volledig is vergeten…

Huizen zonder zielen is een bundeling van kortverhalen over onbewoonde huizen en desolate plaatsen. Ze handelen over de laatste impressies van vergane glories met soms een verdwenen ziel in de hoofdrol.   Deze verhalen zijn het resultaat van een persoonlijke impressie tijdens mijn Urbex-avonturen en zijn louter fictief. Eventuele overeenkomsten met bestaande gebouwen en personen berusten dan ook op louter toeval.   

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.