De impact van de sociale media in onze samenleving is intussen wel duidelijk. Levens worden gemaakt en gekraakt op Facebook, reputaties ontstaan of vergaan op Twitter en Instagram is de nieuwe porno maar dan nu zonder schaamte en beperkingen.
Ik ben een groot voorstander van sociale media maar ben steeds meer bang van het vervagen van de normen online.
Want daar waar de mogelijkheden oneindig zijn, zijn de ontsporingen eindeloos. Grenzen worden niet meer afgetast maar eerder compleet onbestaand want achter de ogenschijnlijke veilige filter van het internet verliest men alle grip met de realiteit.
Er is geen enkele (n)etiquette meer, geen meneer of dank u wel meer, enkel een reeks opvolgingen van grove beledigen of geschifte aanbiddingen. Fake emoticons vervangen de aanmoedigende schouderklopjes en oprechte spijtbetuigingen want het is hip te communiceren zonder te praten…
Waarom vind ik het blijkbaar als enige vreemd dat personen die me volgen en steunen op Facebook me in het echte leven niet eens een aanblik of vriendelijke lach gunnen? Alsof het ‘not done’ is om in het echte leven tegen elkaar te spreken omdat de digitale vriendschap enkel geldig is onder heel specifieke voorwaarden.
De honger naar likes is belachelijk verslavend en ook ik heb er mij ook aan gezondigd. Maar vaak geeft dit een vertekend beeld van de realiteit. Sociale eenzaamheid is het nieuwe andersgeaardheid, onderhuids aanwezig maar toch pertinent doodgenegeert.
Stiekem hunker ik soms naar de onschuld van de warme zomeravonden waar we zorgeloos rondreden met onze gocarts op straat. Wat was het leven toch simpel en we volgden elkaar toen ook.. op ons met krijt getekende circuit op straat.