Juno:
Dag lieve, we zijn elkaar al een paar keer de voorbije jaren tegen het lijf gelopen in diverse projecten en elke keer werd ik meer en meer geïnteresseerd in je werk. Mag ik zeggen dat je een beetje mijn Held bent want ik heb, als fotograaf, altijd al veel verwantschap gevoeld met de schilderkunst. We zijn immers historisch verwant in onze oorsprong en ook delen we vaak dezelfde regels van composite. Daarom wou ik je vragen hoe je aan een compleet nieuwe werk of project begint?
Lieve:
Ik word geïnspireerd door allerhande dingen die ik doe, zie, of mensen die ik ontmoet en aangezien ik spreek met beelden probeer ik daarvan een beeld neer te zetten zonder dat ik weet waar het naartoe gaat. Ik begin vaak met een schets, om daarna verder te schilderen welke dan zijn eigen leven gaat leiden.
Juno:
Als fotograaf zie ik vaak al een bepaald beeld in mijn hoofd wat soms een vreemd zicht geeft als ik plots mijn ogen sluit om dat beeld opnieuw op te roepen, zie jij ook al een duidelijk eindresultaat voor je ogen voor de eerste penseelstreek?
Lieve:
Oh neen, ik zie in mijn hoofd geen afgewerkt beeld maar heb wel een zeker gevoel waardoor er composities opstaan die verwantschappen hebben met voorafgaande gebeurtenissen en ontmoetingen. Ik werk ook vaak aan verschillende werken tegelijk en elkeen zit ook vaak in verschillende fases te wachten in mijn hoofd .
Ik werk in dezelfde thema’s in specifieke, felle kleuren of juist in eenvoudig zwart-wit en het liefst van allemaal met natuurlijke producten. Zo maak ik ook graag mijn eigen doeken klaar en kies ik zorgvuldig de juiste combinaties volgens een vast proces.
Vaak gebruik ik primaire en natuurlijke kleuren zoals cadmiumrood of kobalt blauw, echte pure kleuren. Dit maakt dat, zelf als de perceptie van een werk eerder depressief is, die kleuren toch een ander gevoel geven aan het werk.
‘Pas later besefte ik dat niet iedereen op deze manier naar de wereld keek en dat ik het fijn vond om mijn ervaringen door te geven.’
Juno:
Ik weet dat je vaak les geeft, ikzelf hou heel erg van lesgeven omdat het leuk is on mijn passie te delen, maar wat drijft jou om les te geven?
Lieve:
Les geven was echt een wel een late roeping voor mij, maar wel een evidente, ik ben opgegroeid in een artistiek gezin, en voor mij was dat altijd een natuurlijke omgeving. Ik heb er dan ook nooit bij stilgestaan dat dit bij andere gezinnen niet zo was. Het is me pas begonnen dagen als men mijn vroeg om les te geven. Pas dan besefte ik dat niet iedereen op deze manier naar de wereld keek en dat ik het fijn vond om mijn ervaringen door te geven.
Het is niet mijn betrachting om van iedereen een kunstenaar te maken maar als ik de mensen meer bewust kan maken van de mooie dingen rondom ons, zoals een glinstering in het water, of de intrigerende vorm van een bloem ben ik al blij. Ik heb ontdekt dat je deze vorm van bewustzijn aan de mensen kan aanleren, zodat ze kunnen helpen genieten van kleine dingen die heel mooi zijn.
Ook vind ik het heel boeiend om oude verfvechnieken door te geven aan anderen, ik sta klaar om deze kennis met anderen te delen. Voor alle duidelijkheid, ik heb deze niet uitgevonden, ze bestaat al heel lang maar ze zijn vaak vergeten of onbekend, er komt immers veel meer bij zien dan enkel het schilderen zelf.
De noodzaak om deze ervaring te delen met anderen komt recht uit mijn hart en het is fijn om te zien wat anderen bereiken en met welk enthousiasme men kan samenwerken aan een bepaald project zoals bv. de wereldbol van de novembermaand.
‘Als kind kunnen we allemaal tekenen maar we leren het als het ware af bij het volwassen worden omdat we het als niet meer belangrijk aanschouwen, wat heel jammer is.’
Juno:
Ik heb meerdere jaren gezeteld in de cultuurraad van Halle maar ben er vertrokken omwille van mijn onmacht om kunst en cultuur dichter bij de mens te brengen, vooral naar de jongeren toe. Velen namen mijn oprechte intenties niet serieus omdat ik niet kon genieten van bepaalde diploma’s of reputatie, of omdat het gewoon niet ‘Kunst’ genoeg was. Wat is jouw mening over het zogenaamde culturele elitarisme, het claimen dat kunst enkel maar voor bepaalde mensen zou zijn weggelegd en daardoor de grote massa niet altijd bereikt?
Lieve:
Dat is inderdaad een van de pijnlijke punten, cultuur word door veel mensen als onbelangrijk beschouwd, je kan geen punten meer scoren. Niet alleen bij de beleidsmakers maar zowat bij iedereen boezemd kunst een zekere vrees in, vaak omdat ze dit gewoon niet kennen of beheersen. Dit komt vaak doorgaat ze ook veel slechte kunst voorgeschoteld krijgen maar vooral door de verhalen van het grote geld in kunst terwijl de meeste kunstenaars er amper iets aan verdienen.
Als kind kunnen we allemaal tekenen maar we leren het als het ware af bij het volwassen worden omdat we het als niet meer belangrijk aanschouwen, wat heel jammer is. We moeten presteren op school en op het werk, creativiteit moet wijken voor productiviteit en prestaties. Persoonlijk vind ik dat heel jammer, want in creativiteit kan je jezelf zijn, je eigen ontdekken en dat missen de mensen de laatste tijd vaak.
Ik zie veel mensen voor de eerste keer in de les komen met een schrik omdat ze denken dat ook hier moeten presteren, wat gaan anderen van me denken? Ben ik hier wel goed genoeg in? Maar na een tijd laten ze dat gelukkig los en zie je prachtige dingen opstaan.
Juno:
Ikzelf ben, als fotograaf een portrettist, maar ook jij werkt heel graag rond het afbeelden van de menselijke figuur, kan je omschrijven wat je daarin boeit?
Lieve:
Ik werk inderdaad altijd rond figuren en werk soms met modellen wat een grote vertrouwensband vraagt. Het voordeel van ‘levende’ modellen is dat ieder zijn/ haar eigen lichaamstaal, uitdrukking heeft en juist dit vind ik intrigerend. Het is heel belangrijk om deze correct te kunnen vatten om niet in het stereotiepe beelden te vervallen. Wel is het doorgaans zo dat mensen die voor mij poseren niet echt dadelijk tot een schilderij resulteren, ze zijn eerder een inspiratie voor een ander of later werk, ze worden dus nooit echt letterlijk afgebeeld.
‘Ik vind dat stimulerend want die vrees om iets niet goed genoeg te doen dwingt je om steeds opnieuw iets nieuws te proberen.’
Juno:
Er staat op op je website het volgende: ‘een scheppend kunstenaar is altijd een beetje een einzelgänger’ en dat kan ik echt wel begrijpen. Wat ik me afvraag is of de eenzaamheid, of zelfs de stilte een cruciaal deel uit maakt van de creatie?
Lieve:
Dit maakt inderdaad deel uit van het proces, als kunstenaar moet je het zelf maken en altijd alleen, dat creëert soms een angst dat moet worden overwonnen en is heel vaak een moeilijk moment.
Maar ik vind dat stimulerend want die vrees om iets niet goed genoeg te doen dwingt je om steeds opnieuw iets nieuws te proberen.
Het is inderdaad wel zo dat je doorgaans voor 90 % met je eigen bezig bent, je zit alleen in je eigen hoofd. Een werk zit vaak weken in mijn hoofd omdat het nog niet is wat ik wil dat het wordt, omdat het nog niet klaar is om geschilderd te worden.
Je blijft ook steeds opnieuw beginnen tot het echt goed is, het lijkt soms dat je als kunstenaar even wat staat te schilderen en dat je dan onmiddellijk klaar bent maar vaak ben je maanden bezig aan een werk tot het echt af is.
Doordat mijn atelier hier in het centrum van Halle gelegen is heb ik makkelijk de kans om even weg te stappen van mijn werk als het niet lukt en me tussen de mensen te begeven. Ik heb menselijk contact echt wel nodig hoor, ik ga dan een naar de grote markt waar ik mensen tegen komen om wat te praten of een glas te drinken en daarna heb ik weer energie om verder te kunnen doen.
Juno:
Lieve, mag ik je oprecht danken voor dit interessante gesprek.
Lieve:
Graag gedaan, het was inderdaad boeiend.
Juno:
Maar om af te sluiten wou ik je even om de ultieme tip vragen voor diegenen die wensen te leren schilderen of tekenen…
Lieve:
Ik zou zeggen, begin er vooral aan. En probeer weer puur te kijken naar de wereld, bijna als een kind. Wees weer verwonderd van licht en kleuren, probeer te doorgronden hoe dingen, vormen tot stand komen. En vooral veel oefenen, want één van de moeilijkste dingen in het schilderen is het gene wat je ziet met je ogen en in je hoofd, over te zetten naar die canvas. En die connectie kan je alleen vinden door te trainen, te oefenen. Je moet je hand leren om je geest te volgen.
Ontdek de volledige reeks portretten op mijn website: http://www.juno-fotografie.be/portfolio/lieve-bollaert
