Onlangs kruiste ik in mijn dagelijkse ratrace naar mijn werkhabitat een schoonheid van weleer, een meisje dat ik destijds als model mocht fotograferen.

Groot was mijn ontsteltenis als ik verbaasd merkte dat de natuurlijke schoonheid dat haar destijds sierde werd vervangen door artificiële verminkingen van vuile haarlokken en zigeunerlompen.

Nadat ik bekomen was van de eerste confrontatie van deze bewuste teloorgang probeerde ik te achterhalen waarom iemand dit wel zou gaan doen.

Was het ik die te obsessioneel bezig was met het afbeelden van de schoonheid dat ik mijn perceptie benevelde met mijn vooringenomenheid of was dit nieuwe uiterlijk een uiting van rebellie tegen de gevestigde waarden?

Mijn emoties rollercoasterden van respect, aanbidding tot spijt van de weggooide schoonheid. Waarom een geschenk van moeder (en natuur) niet gewoon omarmen maar vervangen door een gordijn aan schreeuwerige kleuren en onfrisse geuren?

Jezelf zijn is een absoluut recht van ons moderne mensheid, worden we al niet teveel gecatalogiseerd in hokjes van wat hoort en niet hoort? Waarom je gedragen zoals anderen het willen als je zelf op een andere manier het geluk nastreeft?

De fotograaf in mij weent en rouwt terwijl de outcast in mij bewondert en droomt van dezelfde verlossing, maar dat is een ander verhaal en voor een andere keer… .