25 mei 2018 staat symbool voor de herovering van de rechten van de consument met de invoering van de GDPR.
De GD wat? Hoor ik u ongeïnteresseerd zeggen… Wel deze nieuwe Europese wet bepaald vanaf bovenstaande datum dat alle persoonlijke gegevens niet meer zomaar kunnen gebruikt worden. Op zich een goed initiatief ware het niet dat daar ook foto’s van de personen bij horen en dat mensen fotograferen nu eenmaal mijn ding is.
Een zegen voor de mens in de straat maar een ramp voor creatieve ziel want waar regels starten stopt vaak de creativiteit.
Althans dat dacht ik, want in plaats van te zitten rouwen om de ter ziele gegane anarchie der duizenden beelden ben ik beginnen na te denken over welke nieuwe creatieve start dit voor mij kon betekenen.
Als rasechte portrettist werd plots mijn grootste inspiratie, de ziel van een persoon proberen in een foto te vatten, bijna een misdaad. Dus maakte ik een spreekwoordelijke ‘klik’ in mij hoofd door mij voortaan te gaan concentreren op streetfotografie en urbex.
Want ook in de moderne schuilhut van de mens kan je zijn ziel vinden, zolang je het maar wil zien. Niets is meer typerend voor de homo socialus als de vormgeving en afwerking van de habitat waar hij in leeft, werkt, vloekt en liefheeft.
In sommige gebouwen lees je vaak het verleden en anderen suggereren dan weet de toekomst. Muren fluisteren zacht de armoede van de beurs en de rijkdom van de dromen. Ramen nodigen uit om binnen te gluren terwijl dikke gordijnen dan weer de schaamte van de chaos verbergen.
Dus, batterijen opladen en geheugenkaart formatteren, we gaan spannende tijden tegemoet… .