Dit is een afscheidsbrief, zo een dat je schrijft als je de ene wereld verlaat om een andere wereld te betreden. Zo’n brief dat je droevig maar toch vastberaden neerpent als je het niet meer aankan en om bevrijding snakt.

Want deze avond neem ik afscheid van de commerciële druk van het fotograferen en omarm ik de vrijheid van het artistiek in beeld brengen van mijn abstracte hersenschimmen.

De voorbije 2 jaren waren immers bijzonder confronterend wat betreft appreciatie van professioneel fotowerk en na een reeks ontgoochelende bedriegerijen van zogezegde ‘collega’s’ heb ik het eigenlijk wel gehad.

Als u de uitspraak ‘i dont need this shit’ u iets zegt dan begrijpt u vast waarom deze creatieve wending zich opdringt. Want niets is meer beklemmend voor uw creativiteit dan het plooien naar de verwachtingen van anderen om te passen binnen een bepaalde voorbeelden dat ze vonden op ‘het Internet’.

Ik ben het beu om gekeurd te worden op werk dat de opdrachtgever zelf saai heeft gewenst omdat niet iedereen abstracte beeldbenaderingen wil proberen te appreciëren.

Want als je originaliteit en vernieuwing zoekt moet je een kunstenaar vrij kunnen laten om nieuwe grenzen op te zoeken en fouten te maken waar deze haast onvermijdelijk zijn.

Vandaar vanaf nu minder ‘gewoon’ en meer vrijheid voor verbeelding, en ik geef toe, het zal er soms wel los over zijn, zelfs waardeloos. Maar in het puin van de creërende chaos zal de stimuli rijzen dat mij weer de honger geeft om onbegrensd te gaan fotografen…