Les geven is zelf bijleren, nieuwe ervaringen meemaken en interesseante mensen leren kennen. Zo was ik onlangs nog eens voor een cursus voor Canon Academy in Brussel en was ik te vroeg voor mijn les dus kuierde ik wat rond op de rommelmarkt van het Vossenplein.

Blij om nog eens een echte rommelmarkt te kunnen bezoeken ging ik, zoals velen anderen die dag, op zoek naar dat ene ding dat ik eigenlijk niet nodig had. Het zou een mini-replica van een klassiek schilderwerk zijn voor in de Wc of een hebbedingetje over fotografie.

Zo viel mijn blik op een stapel oude fotoalbums uit de jaren 50 en 60. Nieuwsgierig bladerde ik door de boeken en liet me overladen door de herinneringen en nostalgie van compleet onbekenden mensen.

Maar langs de passie voor de authentieke kunstvorm sijpelde traag maar zeker een ongemakkelijk gevoel van voyeurisme en verdriet. Hoe kwam het dat iemands dromen en leven zomaar te koop werden aangeboden voor een paar euro’s en zonder enig respect voor de waarschijnlijk overleden persoon?

Was er dan echt niemand dat zijn leven en heengaan belangrijk genoeg vond om deze te blijven koesteren als een mooie herinnering aan een even mooie mens?

Was dit leven dan echt niet meer waard geweest dan dat stofferig hoopje naast het lelijke fitness toestel uit de jaren tachtig?

Het voelde plots als een personificatie aan voor een eenzame bejaarde dat alleen in zijn flat stierf zonder dat iemand het gemerkt had. Niemand had naar hem omgekeken in zijn laatste jaren en uren en niemand zal treuren om zijn heengaan, zijn foto’s verbleken in de voorjaarszon en niemand zal het gemerkt hebben.

Foto’s kunnen blij maken maar die dag hebben foto’s mij triest gemaakt… ik hoop dat mijn leven wel een herinnering waard zal zijn.