U kent waarschijnlijk wel dat ergerlijke fenomeen op Facebook. Een van je (h)echte vrienden deelt deze morgen nog maar voor de vijfde keer een bericht om een gratis volle winkelkar van ‘den’ Aldi te winnen. En desondanks dat de desbetreffende winkel via een hip telexbericht expliciet laat weten dat ze met deze actie niets te maken heeft, klikt half vlaanderen lustig verder onder de mom: ‘het kan toch geen kwaad’

Blijkbaar is het helemaal niet erg om de mensen rondom je die wel een leven hebben en wel moeten gaan werken lastig te vallen met een zeer zuivere vorm van commerciële onvolwassenheid.

Dit zijn waarschijnlijk ook dezelfde mensen die de Ethiopische prins met zijn miljoenen erfenis en er niet weg mee kan een ‘toffe jongen’ noemen en uitkijken naar zijn bezoek voor koffie en kriekentaart aan hun keukentafel.

Ik begrijp niet hoe, zelfs mensen met een opleiding, als consument zo dom en naïef kunnen zijn dat ze alle promotionele prietpraat zonder filter opslorpen als een frikandel tijdens het wereldkampioenschap indigestievreten in t’frituurtje ‘de vette Cois’

Ik vind het intrigerend én tegelijk verontrustend  hoe mensen zich anders gedragen als consument dan in het dagdagelijkse leven, alsof men onze hersenen afzetten van zodra we onze betaalkaart aanraken. Zou deze impuls zich in dezelfde hersenhelft bevinden als die van de sexuele driften? Ze zijn immers even oncontroleerlbaar en irrationeel…

Zelf kom ik uit een commerciële werkomgeving en ik weet hoe makkelijk een consument te beïnvloeden is. Vaak heeft een consument niet liever, smeekt hij er zelfs om, gewoon om de artificiële drang van de koopbevrediging te laven.

Gelukkig hebben mijn ouders mij geleerd eerlijk te zijn en zal ik dus zonder scrupules de half nieuwe smartphone van een vriend overnemen voor een fractie van de initiële prijs zodat hij het allernieuwste model kan kopen die hij eigenlijk niet nodig heeft…