Deze voormiddag overkwam me iets bizar.

Ik had weer zo even een moment van overgestimuleerde zintuigprikkels in mijn hoofd, een ware kortsluiting ten gevolge van storende geluiden en flitsende computerschermen.

Dus ging ik tijdens een pause even gewoon in de gang op een modieus zeteltje zitten om gewoon wat hersenloos voor mij uit te staren.

Dadelijk kreeg ik het gevoel dat mensen naar me keken omdat ik gewoon wat rondkeek en niet als een verslaafde over mijn Smartphone zat te ‘Swipen’. Ik voelde mij een anomalie tussen de digitale zombies, alsof het ‘gewoon niets doen’ niet meer past in de continue rentabiliteit van deze generatie.

Ik had mijn streelmachien inderdaad bewust op mijn bureau laten liggen om even weg te zijn van stimuli wat op dat ogenblik behoorlijk bevrijdende aanvoelde.

Even had ik me kunnen laven aan de fontein van de eenvoudige onbezorgdheid. Even dacht ik te kunnen ervaren hoe mijn hond zich voelt als hij schaamteloos aan zijn mannelijkheid zit te likken terwijl ik bijna stik in de Ratrace van het leven.

Was het de leegte in mijn hoofd dat zalvend was voor mijn geest of kwam het eerder door het feit dat ik eindelijk besefte hoe leeg de anders aanwezige vulling is mijn hoofd soms wel kan zijn.

Hoe dan ook, dit korte moment van zwakheid is nu verdreven door Cyberfrenia, de exorcist van sociale media dus ben ik vanaf heden weer te bereiken voor alle feeds, threads en porretjes…