Soms denk ik na over hoe het zou geweest zijn mocht ik destijds een denkbeeldig vriendje zou hebben gehad tijdens mijn toch wel problematische pubertijd.
Dan zou ik me niet eindeloos moeten getroost hebben met waardeloze klaagdichten en occasionele individuele testosteron acceptatie aka masturbatie.
Dan zouden mijn ouders misschien wel een aangename puber in huis hebben gehad, tijdelijk leed en verdriet zou niet wezen veroorzaakt zijn.
Dan zou ik misschien wel iemand gehad hebben die me begreep. Want zoals iedereen weet van zichzelf is de puberteit een constante rollercoaster van foute emoties, onterechte geesteswonden en terminaal overdrijven. Zelfs ik begreep mezelf niet meer in deze fase.
Gelukkig dat ik destijds geen denkbeeldig vriendje had want mocht ik er één gehad hebben dan had ie me vast laten zitten voor die ene stoere jongen uit de buurt. Je kent hem wel, hij die wel aan foute sigaret zou gaan lurken achter het tuinhuisje, zichzelf verdoemend tot het eeuwige ‘morgen stop ik met roken!
Mocht ik nu een denkbeeldig vriendje hebben in plaats van vroeger dan zou mijn gedrag pas echt problematisch zijn. Maar anderzijds zou ik het dan vast en zeker schoppen tot een machtige CEO of zelfs tot de president van Amerika want iedereen weet toch dat die geen echte vrienden heeft..
Copyright foto: Ian Coale.com