Hoogsensitief

Tot voor een paar jaar was de term mij vrij onbekend, dit begrip catalogiseerde ik onwetend in hetzelfde schuifje van HDHD en ogenschijnlijk laks opgevoede kinderen.

Totdat een 13 jarige deelnemer aan een fotowedstrijd die ik organiseerde mij confronteerde met de woorden… ‘ jij bent ook hoogsensitief hè?’
Op dat moment stond ik er niet echt bij stil, ik ben van nature ontvankelijk voor zo’n opmerkingen maar ga er altijd gereserveerd mee om, maar toch bleven deze woorden sluimeren in mijn hoofd.

Ik wist inderdaad al sinds mijn puberteit dat ik anders was, dat ik niet meeliep met de massa. Ik hield immers meer van rust en afstand en zag geen voordeel om dingen te doen die ik niet wou doen. Soms voelde ik me asociaal en velen vonden me arrogant maar waarom zou ik me anders voordoen dan ik was?
Ja, ik weet wat ik wil, maar ben ik daarvoor arrogant? Ja, ik doe niet vaak toegevingen maar zal alles doen voor diegenen die me dierbaar zijn, incluis mezelf benadelen.
Het gevolg van niet altijd je emotie te tonen is de kans vergroten dat je als apathisch kan worden bestempeld terwijl je juist emotioneel heel rijk kan zijn.

En dat is dan weer een ander probleem: emoties opstapelen zorgen voor overdruk en overreacties, mijn favoriete quote is dan ook:

Klassieke muziek kalmeert me, met dingen gooien ook!

Ik dank dus ook graag Timothy om mij, ondanks zijn jonge leeftijd, om mij zoveel te hebben geleerd en dan vooral over mezelf. Ik begrijp nu eindelijk waarom ik ben wie ik ben.