Vroeg of laat komen we er allemaal mee in aanraking, tenzij je tot het koningshuis behoort natuurlijk, de lijdensweg van een job zoeken.

Allereerst is er het feit dat jezelf verkopen als een perfect en rendabel product heel verwarrend is voor je ego, eerst leren je ouders je hoe je je moet gedragen om in een groep te passen, en zelf in op te gaan, en dan moet je plotseling jezelf aanprijzen als een moderne slaaf op de (arbeids)markt.

Persoonlijk heb ik daar vooral last om de juiste balans te vinden tussen het opsommen van je goede eigenschappen, jezelf de salarishemel in te stoeffen en te voorkomen dat naïeve arrogantie de grens van de credibiliteit bereikt.

Maar als je goed bent in iets, zelfs beter dan een ander, kies je dan voor de kleine kans dat de extraverte Hr dame deze vanzelf ontdekt onder je dagelijks pantser of ga je voor de minder subtiele hint met het risico dat de waarheid een fictie- impressie krijgt?

Daar ik al wat jaren op de teller staan heb kon ik in hoogsteigen persoon ervaren hoe het persoonlijk rekruteren stilaan overging in de veekeuring van de interim agentschappen.

Het probleem van deze nieuwe situatie is de verwrongenheid van het doel. Voorheen ging een jonge man op zoek naar werk en de maatschappij zou hem daarmee helpen omdat hij dan zo kon bijdragen aan de gemeenschap. Maar nu de selectie,- en interimkantoren de rol van de maatschappij hebben overgenomen en een nieuwe meester dienen, namelijk de werkgever, is de jongeman koopwaar geworden, en niet meer een jonge ziel met een toekomst en dromen.

Inderdaad, we zijn zo ver gekomen dat mensen valuta zijn geworden, een investering waarvan men niet de mening maar wel de flexibiliteit van vraagt, flexibel om meer tijd te brengen op zijn werk dan bij zijn gezin.

Maar laat dit vooral niet een domper op uw zondagavond zijn als u uw net geleverd pakje van Amazon uit aan het pakken bent, u moet immers toch uw zuur verdiende centjes toch ergens aan verkwisten…