Ik geef toe, ik ben een rasechte anglofiel, en daarmee bedoel ik geen een of andere bizarre afwijking of geslachtsziekte. Neen, ik heb een oprechte en geëngageerde voorliefde voor de Britse taal en cultuur,humor en landschap.

Wat ik fijn vind bij de Britten is het zogenaamd ‘flegma’, ze blijven steeds kalm en vooral zichzelf in alle situaties, ook als het hen in de ondergang duuwt zoals bvb de Brexit. Ze zijn een ras apart, daar op hun eilandje en zijn er verdomd trots op, ze aanvaarden en omarmen hun rijkdom en hun zwaktes, hun tradities en hun schandalen.

De lezers die me volgen weten dat ik liever op vakantie ga naar het natte, Britse platteland dan naar een heet, overbevolkt strand in Turkije. Allereerst hou ik helemaal niet van hitte, massatoerisme en zand tussen mijn tenen, maar de hoofdredenen om op vakantie te gaan naar Groot-Brittannië zijn de mensen.

Steeds vriendelijk, oprecht geïnteresseerd in jouw verhaal, grappig en nonsens in het leven, alsof je op vakantie bent bij je buren maar dan in een prachtig landschap van golvend groen en statige kastelen.

Enkel in Groot Brittannië kan je een bad nemen met zicht op groene weides en vette schapen, enkel hier kan je reusachtige steaks eten in een café met een overdaad aan fluweel en gezelligheid, enkel hier kan je is je hond uitlaten met lelijke groene jassen en kniehoge laarzen en er ook nog mee wegkomen…

Britten zijn zichzelf en trekken ze zich van wat de anderen ervan denken niet veel aan en daar kan ik me perfect in vinden. Authenticiteit en zelfspot, de basis van een stressloos leven…