Voor mijn zomervakantie van 2018 was ik met mijn gezin in het mooie Schotland en in de buurt van Glasgow dus plande ik een Citytrip naar deze welbekende naam… Maar wat wist ik van deze stad? Ze was de grootste stad van Schotland met een zwaar arbeidersverleden en een noord- exotische tongval… Niet veel dus.

Ook hun website peoplemakeglasgow.com was allesbehalve duidelijk of zelfs nuttig zodat het evidente TripAdvisor mijn enige hulpbaken werd.

De trein is spotgoedkoop in Schotland (toch naar Belgische normen) dus daar was de keuze snel gemaakt maar eens te plaatse was het enige, haast gedwongen, alternatief de Hop on Hop off  Bus. De stad is immers te groot om zomaar wat rond te dwalen en de toeristische dienst zat op een niet strategische plaats verstopt.Het werd dus een niet zo onzachte kennismaking met deze stad en dat is ook het gevoel dat ik de hele dag zal hebben over Glasgow. Ik weet niet of het kwam door de hoge positie in de marginale toeristenbus maar de gebouwen in Glasgow zijn vuil en afgeleefd. Mooi erfgoed is vaak verloederd en staat klaar om ,ooit eens, te worden omgetoverd in prestigieuze stadsprojecten.

Ik vergelijk Glasgow graag met een mops hondje, lelijk van buiten maar binnenin prachtig en sympathiek. De gebouwen in Glasgow binnenin zijn prachtig gerenoveerd, warm en gezellig met een onberispelijk oog voor detail en kleur. Het contrast tussen binnen en buiten kan niet groter zijn dan in deze luide, donkere stad, alsof iedereen heeft aanvaard dat binnen blijven de enige manier is om vrolijk te worden.

Op zoek naar wat geschiedenis kwamen we aan de lokale kathedraal waarvan 2/3 eigenlijk een giftshop is. Het achtergelegen ‘koor’ is prachtig met zijn houten plafond en mooie glasramen en voor 1 keer vind zelfs mijn dochter een bezoek aan ‘een kerk’ interessant door de vele maquettes uit Lego.

Voor mij was de revelatie wel het Necropolis, de dodenstad. Men noemde het de  ‘Père Lachaise’ van Schotland maar dan zonder de lugubere selfies aan de bekende graven. Statig opgetrokken op het hoogste punt van de stad waken de doden van honderden jaren geleden in hun pocherige grafhuisjes over een breed landschap van stad, industrie en dreigende wolken.

Glasgow is ook de stad van de bekende architect  Mackintosh en moderne kunst is dan ook heel erg aanwezig in vele facetten. De Gallery of Modern Art is een klein maar, alweer enkel binnenin, prachtig gerenoveerd en omvat een aantal kunstwerken  van welke ik er zelfs een paar heb kunnen appreciëren.

Zelfs een pizza keten ernaast maakte van zijn oud pand een pracht om naar te kijken tijdens het kauwen op de pizza rustica.

Maar aangezien dit een familie trip was trokken we voor de laatste bezienswaardigheid naar het Riverside museum. Het gratis transport museum met een boeiende collectie over al wat transport al maar aanraakt. We kwamen niet tot aan ‘The tal ship’ net ernaast omdat het museum en zijn prachtige architectuur (binnen en buiten) met alle aandacht ging lopen.

Conclusie: Glasgow heeft voor mij niet dezelfde aantrekkingskracht zoals London of Copenhagen dat heeft en dit vooral door zijn donkere, vuile bolster. De pit is zeker de moeite waard op te ontdekken en lief te hebben als men er de nodige tijd en moeite in wil steken. Maar voor ons is dit geen Revised meer waard.

Meer beelden op: http://www.juno-fotografie.be/portfolio/glasgow