Ik zag de film La La Land voor het eerst ter gelegenheid van een event van mijn vorige werkgever de N.V Uitbuiting en deelde dus de filmzaal met een assortiment  van stoere, mannelijke collega’s.

Wisten zij toen veel dat ze vast zaten voor 2 uur romantiek, zang en tapdans zoals het hip was in de jaren 50. De vrouw in mij vond dit natuurlijk heerlijk en dat is waarom ik deze film aan iedereen kan aanraden die zijn of haar leven te serieus neemt.

Waarom kreeg deze paria in de hollywoodiaans commerciële trog dan zoveel Oscars en lof?

Waarschijnlijk omwille van de prachtige muziek met het zeer verslavende, steeds terugkomende melodietje, geniaal in eenvoud, prachtig in uitvoering.

De beeldvorming is misschien wel uitermate sober maar eerlijk als de schaterlach van een fris gewassen baby, geurend naar onschuld en Procter and gamble.

De haast onrealistische dromen van beiden protagonisten doen ons toch even geloven in mirakels en ware liefde. Al was het omdat ze na al die miserie wel hebben verdient, net zoals wij trouwens!

En natuurlijk willen wij allemaal in de file uit de auto springen om op het dak van iemands anders zijn auto te dansen ( bij voorkeur op dat van een BMW)

Maar hoe dromerig en magisch de film wel wil uitschijnen, de makers geven ons toch een subtiele boodschap door. Want niet alle mooie verhalen hebben het recht om goed te eindigen, de prijs voor het najagen van onze dromen is vaak heel hoog en (foute )keuzes zullen zich altijd blijven opdringen.

Hoe dan ook, ik garandeer je dat de soundtrack je vast en zeker door een troosteloze ochtendrit op een overvolle, naar muf stinkende trein,  zal helpen door het geven van bijna verdacht uitziende glimlach….