Zoals John Terra in 1981 reeds bewoorde, de dag dat het zonlicht niet meer scheen in de hersenen van sommige ‘poging tot’ populaire zangers is de vereiste om nog toonvast te zeggen ook verdwenen als sneeuw voor de (artificiële) zon.

En het is niet omdat ik dit specifieke genre vernoem dat dit voor alle artiesten in de groep zo is maar ik moet toch vaststellen dat het percentage valszingers hier echt procentueel veel hoger ligt dan bvb in de instrumentale countrydubs.

Ik bekijk met stevig gefronste blik ( ik heb na enkele tonen al het geluid uitgezet) na het You Tube kanaal van een lokale zanger/ politicus/ loodgieter en vraag me luid op af wat hiervan de bedoeling is?

De grens van gezonde zelf persiflage en gegronde reden tot zelfmoord wordt hier meermaals overschreden en niemand weet echt waarom, incluis de protagonist zelf.

Hoe ver gaat de drang naar tijdelijke bekendheid dat openbare schaamte een aanvaardbaar feit wordt gedreven door een waas van verdovende oppervlakkigheid.

Het gaat zelfs zo ver dat ik karaokekeelers nog amusant ga beginnen vinden en wat volgt er dan nog? Een pardon voor tieners met te korte broekspijpen en fake Louis Vuitton klakskes?

Ik had graag de dat dag kwam dat cultuur niet meer werd verward met kutcreaties zodat iedereen weer eindeloos kon genieten van werken van mensen die wel Talent hebben, of zoals de grote Stijn Meuris ooit zij:

nee, Vlaamse zanger

je houdt niet van muziek

want elke echte emotie

brengt je ego ernstig in paniek