Hotel Cocaïne

Er zijn huizen waar men zelf niet voor kiest om er te wonen, te leven en te sterven. Zo ook Hotel Cocaïne. De gangen lijken er bewust vuil en onnoemelijk troosteloos. De roes die er wordt gezocht, wordt steeds korter. Net zoals ook de aftakeling steeds korter komt. 

En toch zal men er komen en gaan zoals in een goedkoop tankstation langs een naamloze steenweg zonder frituren maar met verlichtte vitrines. 

De bewoners slapen er al lang niet meer in de bedden. Geïmporteerde voetbaltruitjes en namaak Adidas-sloeffen  zijn hier nu de dresscode. Kasten dienen er enkel om de donkere schimmel van de muren te verbergen.

Na het laatste bezoek van de gerechtelijke politie, raakt de voordeur niet meer in slot.  De kleine kier lijkt in de nacht bijna op een schemering vanuit de hel. Beëlzebub hijgt al in je nek van zodra je dit huisnummer 69 nadert.  En al bij de eerste aanblik, huiveren de haren van je arm zich rechtop. 

Maar wat niet meer uit te vagen valt tijdens je vlucht naar de veilige buitenwereld is de penetrante geur van onverdunde urine en versneden chemicaliën vermengd met de geur van dood.  

In sommige huizen dwalen zielen, voor wie vluchten geen optie was terwijl ze er nooit hadden willen zijn. Ze zitten opgesloten in hun kleine kamers van zelfhaat en spijt. Welkom in Hotel Cocaïne…

Huizen zonder zielen is een bundeling van kortverhalen over onbewoonde huizen en desolate plaatsen. Ze handelen over de laatste impressies van vergane glories met soms een verdwenen ziel in de hoofdrol.   Deze verhalen zijn het resultaat van een persoonlijke impressie tijdens mijn Urbex-avonturen en zijn louter fictief. Eventuele overeenkomsten met bestaande gebouwen en personen berusten dan ook op louter toeval.   

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.