Als ik een workshop Streetphotography geef omschrijf ik deze als volgt:
‘Streetphotography is een anonieme observatie van de mens in zijn dagdagelijkse stadsleven’
We bekijken de stad als het ware door de ogen van een jager, gewapend met onze Iris als visier en met de intentie om dingen/invalshoeken te zien die anderen nog nooit hebben opgemerkt. Discretie is hier essentieel.
Je bereikt de beste resultsaten met een compact fototoestel. Ikzelf gebruik hiervoor een Sony Rx 100 m3 omdat hij er met zijn 290 gram niet uitziet als een monster met een krachtige sensor en prachtige f1,8 lens.
Het discreet fotograferen vanop de borst of heup vermindert de schroom om mensen te fotografen als ze niet op hun mooist zijn, al dien je uiteraard zoals steeds rekening te houden met de (fucking) GDPR…
De stad geeft veel mogelijkheden om ( soms) trieste verhalen te weven met grote contrasten.
De strakke lijnen van moderne architectuur steken troosteloos af tegen de vergane glorie van de reeds lang gesloten kerken, het verloren gevecht van het laatste schrale scheutje groen tegen zwerfvuil en luchtvervuiling.
En hiertussen overleeft de mens, vaak overduidelijk tegen zijn zin en verloren in de eindeloze rat race.
Soms, als je heel goed kijkt, zie je een sprankeltje hoop en ontstaat er een nieuw elan, het is aan de fotograaf om deze gevoelens te vatten in een foto voor die hoop weer onherroepelijk verdwijnt.
Persoonlijk hield ik helemaal niet van Brussel, ik voelde er me niet thuis zoals in steden als Londen, Gent of Mechelen. Ik kom echter stilaan terug op mijn mening sinds ik er een paar workskops heb mogen geven. De lelijkheid van een stad heeft voor de fotograaf in mij iets moois, welhaast poëtisch, je moet het gewoon weten te vinden en te vatten in een beeld.
Stap voor stap ontdek parels in mijn eigen, eens zo vermeden hoofdstad en deze ontdekkingen wil ik graag delen met met deze verschillende reeksen:
